پریموبولان
بر خلاف اکثر استروئیدهای آنابولیک خوراکی این فرآورده از نظر شیمیایی دارای خاصیت 17 - آلفا آلکیله نمی باشد،به همین دلیل پس از مصرف و در پی پاس اول کبدی مقدار زیادی از داروی مؤثره آن در کبد متابولیزه شده و مقدار کمی از این دارو به جریان عمومی خون راه پیدا می کند. این فرآیند فیزیولوژیک ورزشکاران سوء استفاده کننده از استروئیدها را بر آن می دارد که این فرم دارویی را در دوزهای بالا استفاده کرده تا بتوانند پاسخ مشخصی را دریافت نمایند. اگرچه قرصهای پریموبولان خاصیت 17 - آلفا آلکیله ندارند ولیکن دارای گروه -17 بتاهیدروکسی هستند که تقریبا برای کبد سمیت ایجاد نمی کنند، هر چند که این فرآورده نیز مانند دیگر استروئیدها اگر در دوز بالا و برای مدت زمانی طولانی استفاده شود می تواند بر رنجهای کبدی تاثیر گذار بوده و منجر به افزایش بیلیروبینGTP،GOTو آلکالین فسفاتاز گردد.
پریموبولان در دورهای معقول غالبأ عوارض جانبی زیادی به بار نمی آورد، زیرا که آروما تیز نشده، احتباس آب نداشته و یا بسیار اندک است، 17 - آلفا آلکیله نبرده و سطح آندروژنیک آن پائین است.
فشار خون، ارزشهای کبدی،سطح کلسترول، LDL و HDL معمولآ در پی مصرف دوزهای معقول پریموبولان تغییری نمی یابد.
تنها عارضه ای که پریموبولان می تواند به وضوح از خود به جای گذارد، ریز ش مو در افرادی است که زمینه ارثی ریزش مو دارند. همچنین به دلیل پائین بودن سطح آندروژنیکی این دارو احتمال از دست رفتن مقداری از حجم و قدرت عضلات حین مصرف دارو به علت پدیده پر تمرینی دور از انتظار نیست.